Menu
De Heilig Hart van Jezuskerk bevindt zich op een plek waar verschillende Noordwijkse elementen samenkomen: aan de dorpsrand van de Zilk, direct aan de bollenvelden met verderop de duinen en daarachter de zee. Ook het werk Reflection van Lynne Leegte, dat in de kerk te bewonderen zal zijn, bevindt zich op meerdere snijvlakken. Tussen geloof en angst, tussen verhaal en keihard feit en tussen heden en (mogelijke) toekomst. Lynne geeft met Reflection meerdere blikken op wat er in de toekomst kan gaan gebeuren en laat een raam open voor perspectief en oplossingen.
Lynne: ‘Als je werk op locatie maakt heb je te maken met een aantal grenzen dat wordt gesteld. Die grenzen zijn soms fysiek, maar dat kunnen ook emotionele grenzen zijn. In dit geval is het in een kerk, in zekere zin iemands huis, en daar moet je rekening mee houden.’
De manier waarop mensen een kerk beleven kan heel persoonlijk zijn. Hoe ga je daar als kunstenaar mee om?
‘Troost en liefde zijn universeel, of je er nou over leest in de bijbel of niet. Als je zuiver met die onderwerpen omgaat kun je overal aan de slag. Ik ben me heel bewust dat ik te gast ben, waar ik ook terecht kom. Of dat nou een kerk, een bibliotheek of een ziekenhuis is. Als gast ga je zelf op een gegeven moment weg, voor de andere mensen blijft het hun plek. Ik zal om die reden niet snel een enorm heftig en provocerend werk maken. Dat ligt niet in mijn aard.’
Je hebt het over liefde en troost terwijl Biënnale Noordwijk zich richt op de grote veranderingen die mens en natuur gaan doormaken, helaas ook een universeel thema. Kun je die twee benaderingen met elkaar rijmen?
‘Dat is nou precies wat mijn werk gaat doen. Het reageert absoluut op het grote drama dat er aan de gang is wat klimaat betreft. We doen niet genoeg om dat tegen te gaan en ik laat zien wat er gebeurt als we zo doorgaan. Dat spookte heel erg door mijn hoofd. Ik ben niet iemand die maatschappijkritische werken maakt, daar ben ik de kunstenaar niet naar. Wat er nu wel is, is dat ik het op subtiele wijze aanstip.’
Had je daar een directe aanleiding voor?
‘Ik blijf beeldhouwer, dus het komt voort uit een fysieke beleving. Ik heb de duidingen van het NAP altijd fascinerend gevonden. Op de snelweg bij De Zilk heb je zo’n plek waar je precies ziet hoe ver we beneden het zeeniveau leven, daar ben ik me altijd heel bewust van geweest. De kerk ligt heel bijzonder aan de weg, buiten de dorpskern, en kijkt uit op een bollenveld. Door de glazen draaideur kijk je naar buiten en zie je het landschap, een horizon. In de kerk breng je een boodschap over en buiten zie je die horizon, prachtig voor de geest. Dan heb je vlakbij natuurlijk de duinen en daarachter de zee. Zo kwam ik te denken: wat als het water hier straks vier meter hoog staat?’
Hoe ga je die suggestie illustreren?
‘Ik suggereer op vier meter hoogte de reflectie van het hoogste raam, een roosvenster met hyacinten, tulpen, alle bolgewassen uit de omgeving. Die reflectie ligt op het ‘water’ en als bezoeker sta je daar onder en word je je bewust van hoe hoog het water zal staan als de dijken doorbreken.’
Aan de ene kant een moment van reflectie, maar het klinkt ook als een scène uit een rampenfilm.
‘Het raam is een prachtig symbool voor de overgang van binnen naar buiten, voor het zetten van een stap richting de overkant. In die zin is het een hoopgevend beeld. Natuurlijk heb je de horror van het water dat boven je hoofd staat, maar het is ook een opening richting een oplossing. Of een subtiele hint: doe iets!’